Η αναφορά και μόνο της περιοχής του Πηλίου, φέρνει πάντα στο νου μας, εκπληκτικά δάση από οξιές, καστανιές, και πεύκα. Πηγές με κρυστάλλινα νερά, γραφικά πλινθόκτιστα χωριά, καλντερίμια και τοξωτά γεφύρια.
Γιατί το Πήλιο είναι μια περιοχή στην οποία η φύση καταφέρνει – χωρίς πολλή προσπάθεια – ν’ αποπλανήσει τις αισθήσεις μας και να μας παρασύρει στη δίνη ενός οικολογικού παροξυσμού που τόσο ανάγκη έχουμε!
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στο Πήλιο; Την φύση, τα χωριά ή μήπως τους ανθρώπους; Παραδόξως, όλα αυτά τα στοιχεία δένονται αρμονικά μεταξύ τους και προσφέρουν απλόχερα στον κάθε επισκέπτη – ταξιδιώτη τις ειδυλλιακές οπτικές – και όχι μόνο – εμπειρίες ενός χώρου στον οποίο ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Κάπου εκεί στις κυματιστές πλαγιές του βουνού. Μέσα στα γραφικά, ήσυχα χωριά με τις πλακόστρωτες πλατείες με την εκκλησία, τα αιωνόβια πλατάνια, τα λιθόστρωτα φιδίσια μονοπάτια.
Με ορμητήριο το Βόλο, ο επισκέπτης έχει να επιλέξει δύο διαδρομές που θα τον οδηγήσουν στον «φυσικό» αυτό παράδεισο. Η μία ξεκινά από τον Άνω Βόλο και ακολουθεί έναν φιδίσιο, κουραστικό αλλά αναμφίβολα γοητευτικό δρόμο που περνά μέσα από τα φημισμένα Πηλιορείτικα χωριά όπως η Μακρυνίτσα, η Πορταριά, τα Χάνια και η Τσαγκαράδα.
Η άλλη διαδρομή ακολουθεί το μυχό του Παγασητικού κόλπου για να καταλήξει μέχρι τη Βυζίτσα, αφού προηγουμένως έχει περάσει και από τις Μηλιές. Η πλειοψηφία πάντως των ταξιδιωτών επιλέγουν την πρώτη διαδρομή, την οποιά και σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα!
Η πλατεία της Μακρυνίτσας με τα αιωνόβια πλατάνια και την μοναδική της θέα στο Βόλο και τον Παγασητικό θα αποτελέσει αναμφισβήτητα την πρώτη σας στάση σ’ αυτή σας την Πηλιορείτικη εξόρμηση. Πρόκειται ίσως για την ωραιότερη πλατεία του Πηλίου, κυριολεκτικά ένα όμορφο «φυσικό» μπαλκόνι με ανεπανάληπτη θέα!
Περπατώντας στα στενά, γραφικά καλντερίμια του χωριού, το βλέμμα και το θαυμασμό σας σίγουρα θα κλέψουν τα’ αρχοντικά που δεσπόζουν παντού. Εξαίσια δείγματα πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής και μάρτυρες του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτιστικού θαύματος που είχε συντελεστεί εδώ κατά των 18ο αιώνα.Και φυσικά όλοι θα σας παροτρύνουν ν’ ανάψετε ένα κερί στο πετρόχτιστο εκκλησάκι του Αη-Γιάννη, και να πιείτε τον καφέ σας στο παρακείμενο καφενείο που φιλοξενείτε η μεγάλη τοιχογραφία του Θεόφιλου. Μην τους αγνοήσετε!!
Η Πορταριά που δεσπόζει ως ο αμέσως επόμενος σταθμός μας σ’ αυτό το οδοιπορικό, υπήρξε το σημαντικότερο εμπορικό κέντρο από τα 24 χωριά του Πηλίου. Φημισμένη για τους επιδέξιους και ικανούς μάστορες – κτιστάδες, ενώ η πέτρα και το ξύλο κυριαρχούν παντού, σε κάθε κατασκευή, αναγάγωντας την Πορταριά στο πιο γραφικό σημείο ίσως της διαδρομής μας. Αντιπροσωπευτικό δείγμα της παραπάνω σχολής αποτελεί η Παναγιά η Πορταριά με τις τοιχογραφίες του 17ου αιώνα καθώς και η εκκλησία του Αγ. Νικολάου.
Μέσα από ένα πυκνό και αδιαπέραστο δάσος οξιάς , προβάλλουν τα Χάνια, ένας ορεινός οικισμός που το όνομά του είναι συνδεδεμένο μ’ ένα από τα ωραιότερα χιονοδρομικά κέντρα της Ελλάδας. Σίγουρα, ένα ζεστό, κοσμοπολίτικο ορμητήριο για τους λάτρεις των σπορ του χιονιού.
Παραβλέποντας το στενό, στριφτερό, κουραστικό δρόμο, η εκπληκτική χλωρίδα θα αποτελέσει το διαβατήριο για την είσοδο μας στο τελευταίο πηλιορείτικο χωριό της διαδρομής μας, την Τσαγκαράδα. Καταπράσινη με τρεχούμενα νερά, πλαισιωμένη με όμορφα καφέ και παραδοσιακά καφενεία, η Τσαγκαράδα βρίσκεται απλωμένη σε μια πλαγιά, πνιγμένη από πλατάνια, οξιές και καστανιές που – μαζί μ’ ένα σύνολο οικισμών – αγγίζουν κυριολεκτικά τη θάλασσα. Αυτό όμως που σίγουρα θα γοητεύσει αφάνταστα είναι η δυνατότητα που σας παρέχετε να διασχίσετε πεζοί το χωριό αυτό μέσα από τα λιθόστρωτα καλντερίμια του. Ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσετε την εκλλησία του Ταξιάρχη, την κρήνη με τις τέσσερις βρύσες, καθώς και τις εκκλησίες της Αγ.Παρασκευής και της Αγ. Κυριακής.Στο Πήλιο μην διστάσετε να πάτε. Είναι πολύ κοντά σας. Γοητευτικά κοντά σας. Αλλά κυρίως μην διστάσετε να διαλέξετε την εποχή.
ΦΟΡΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΜΑΣ
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.